लिहाल तर वाचाल

इंडिब्लॉगीज २००६ साठी आम्हाला जेंव्हा देबनी आमंत्रित केलं, तेव्हा आम्ही चाटच पडलो. आमच्यासारख्या येडपटाला असलं काम, ते पण एका एका दिग्गजांमधून 'एक्क नंबर' ब्लॉगला हुडकायचं - म्हणजे आम्ही वाट लावून टाकणार कि काय असं काहीतरी वाटायला लागलं. नंतर कळालं की जर आम्ही परीक्षक झालो, तर स्रुजन-आनंद आणि Yesterday Once More आपोआपच वगळले जाणार. मग थोडं बरं वाटलं - म्हंटलं बाकिच्यांना सुद्धा संधी द्यावी. शिवाय देसीपंडित साठी आम्ही बऱ्याचश्या ब्लॉग्जच्या चकरा मारतच असतो. त्याच्या फ़ायदा झाला ब्लॉग्ज निवडताना. आणि आम्ही परीक्षक असलो तरी जनता-जनार्दनच 'एक्क नंबर' कोण ते ठरवणार होतं, मग म्हटलं 'जाउंदे झाडून'! निवडले ब्लॉग्ज. झालं मतदान. ट्युलिपच्या फुलांसारखंच मस्तं लिहिणाऱ्या ट्युलिपला 'Best Marathi Indiblog'चं पारितोषिक मिळालं. आमच्याकडून झुक-झुक्के सलाम. रेसमधल्या बाकीच्या ब्लॉगर्सना सुध्हा सलाम. अभिनंदन! आणि जर कुणाच्या भावना दुखावल्या गेल्या असतील तर आम्हाला माफ करा, मात्रं एक e-mail टाकून त्या भावना व्यक्तं करा. इंडिब्लॉगीज मध्ये सहभागी झाल्याबद्दल आपल्या सर्वांचे मनापासून आभार. देबाशिषचे विशेष अभिनंदन - त्यानी अत्यंत अवघड कामगिरी एकहाती पार पाडली. ग्रेटच! या वर्षीदेखिल लिहित रहा. लिहाल तर वाचाल, वाचाल तर वाचाल!

Calligraphy #1

This was done sometime long back - Don't remember when. Few days back, baba scanned and sent it to me. What a pleasant surprise :) Long live GA...

By the way, if you have some offer for me just by looking at this small piece of work, please let me know ;) [Click picture to enlarge]

वजन

आम्ही शाळेत असताना पट्टीचे पठ्ठे "जलतरणपटू" होतो. म्हणजे शाळा कमी आणि बाकीच्याच भानगडी जास्तं असणार आमच्या. कधी कधी तर लोक ते सगळं बघुन कोड्यातच पडणार. तसं आम्ही कोडी पण सोडवायचो तेंव्हा, पण असली नाही बा! सायकल हा आमचा आणखी एक छंद. रोजच्याला आम्ही तीन-चार किलोमिटर सायकली "ताणवत" पोहयच्या तलावावर जाणार. मग तिकडं एक 'सर' आम्हाला नाकात दम येईपर्यंत व्यायाम करायला लावणार. ते व्यायाम सुद्धा महविचित्रं - आम्ही ज्या 'नादिया' नावाच्या रशियन परीचे जिम्नॅस्टिक्सचे धडे मुग्धं होऊन कॅसेट्सवर बघायचो, तिच्यापेक्षा विलक्षण कसरती आम्ही त्या तलावाच्या काठावरती करणार.

हे सगळं ठीक. पण खरी मजा पहिल्या-पहिल्यांदा येणार. प्रॅक्टिस बघायला आलेली ती दोन-पाचशे लोकं, कुणाच्या चिमुरड्या बहिणी, पोहायला नं येणारी शेंबडी पोरं, तालमीतल्या पैलवानांपेक्षा 'डेंजर' दिसणारे काठ्याधारी गार्ड, आमच्या संस्थानाचे महाराज (सगळे त्यांना सरकार म्हणणार), हवेत उडणाऱ्या घारी, कर्कश्य शिट्ट्या मारत हातात स्टॉपवॉच घेउन मागं-मागं फिरणारे ते आक्राळविक्राळ सर. अशी सगळी बोंबाबोंब असायची तिकडं. या असल्या सगळ्या गोष्टी आम्हाला राक्षसासारख्या खायला आल्यासारख्या वाटाणार, पण त्यामुळे आम्ही पाण्यात तोंड घालून दणादणा हात-पाय मारणार आणि त्यामुळं आमच्यासारख्या साध्या-वेंधळ्या पोरग्याचा एक पठ्ठ्या जलतरणपटू झाला. म्हणजे एवढा पण ही भारी नाही, शाळेत पोरं मात्रं कधी कधी म्हणणार - 'च्यायला ते ओज्या फ्रिष्टाईल लई बेष्ट मारतय हाँ. स्विमर है ते!'. बास. तेवढंच.

मग एकदा कधीतरी आमची निवड 'स्टेट लेवल चँपियनशिप' साठी झाली. चार पोरांच्या फ्रि-स्टाईल रिले मध्ये आमचा नंबर पहिला असणार. खऱं तर चार नंबर एकदम बेष्ट प्लेयर, एक नंबर पण चांगला आणि दोन आणि तीन नंबर जरा साधी, असं कायम असणार, पण आम्ही फार पंटर. साडे माडे तीन नंतर शिट्टी ऐकल्या ऐकल्या आम्ही पाण्यात सूर मारायचो. एकदम बेष्टात बेष्ट पोरांपेक्षा सुद्धा बेष्टं! त्यामुळे आम्हाला रिलेमध्ये कायम एक नंबर देणार!

मग सगळं ठरलं. आमच्या 'टीम' बरोबर आमचे इतिहासाचे गुळवणी सर यायचे होते. हे सर म्हणजे एक्क नंबर वल्ली! त्यांनी पुस्तक टेबलावर ठेऊन तोंडाचा पट्टा सुरु केला की आम्हाला असं वाटायचं की जसं काठी मारुन मारुन पळवायचं सायकलचं जुनं टायर पळायलंय. रिकामी दोऱ्याची रिळं जमिनीवरनं घरंगळत सोडल्यावर जशी जातात तसे त्यांचे शब्दं आमच्या कानावर येणार. झब्बा-लेंगा-दाढी-ढेरी. "हाँ.. बडबड नाही करायची!" हे शब्दं एका तासात ते किमान साठ-सत्तरदा तरी म्हणणार, आणि आम्ही सूर्य दक्षिणेला उगवल्यामुळे कधीतरी चुकून शाळेत जाणार, तेंव्हा शेवटच्या बेंच वर बसून ते वेड्यासारखं मोजत रहाणार. मुहंमद तुघलक की घौरी राहिले बाजूला. आम्हाला तीन वर्षं कुठल्याही पुस्तकात बाबरी मशिद कुठं दिसली नाही, पण त्याबद्दल काही-बाही ते आम्हाला कायम सांगणार. त्यावर हातोड्याचे घाव घालून आपण ती कशी पाडली, आणि नंतर कसे घामाघूम झालो होतो हे त्यांनी आम्हाला एक लक्ष वेळेला तरी सांगितलेलं - त्यामुळे सुभाषचंद्र बोस, मौलाना आझाद, भगतसिंह यांच्यासारखे आपले गुळवणी सर सुद्धा खंदे स्वातंत्र्यसैनिक आहेत असं काही की आम्हाला वाटायला लागलेलं. असले ते.

मग आम्ही एकदाचे निघालो. मस्तं ट्रेनचा लांबलचक प्रवास, आईनी दिलेला फराळ, कंटाळलेली पोरं, घामाघूम झालेले सर, खिडकी मधून बाहेर बघत मनामध्ये वेगळीच ट्रेन हाकणारे आम्ही, अमरावतीचा हनुमान की काय मंडळाचा लांबलचक तलाव, तिकदचे ट्रॅकसुटातले ते बेष्ट खेळाडू, त्या फाड-फाड इंग्लिश बोलणाऱ्या 'नॅशनल' पोरी आणि आमची ठरलेली आणि झालेली वाईट्ट हार या गोष्टी सोडून आम्हाला आता जास्तं काही आठवत नाही, पण एक बेष्ट आठवण आहे.

टीम मध्ये स्वप्न्या नावाचं एक बारकं किडमिडं "किरानिष्ट" पोरगं होतं. स्टेशनवर रुपया टाकून वजन बघायचं रंगीत लायटींगचं चक्री मशिन त्यानी बघितलं आणि गुळवणी सरांच्या मागं लागलं ते पैशासाठी. ते मशिनपण तसलंच - गरा गरा फिरुन कसले की आवाज काढायला लागलेलं. सरांनी स्वप्न्याला वीस पैशाचं एक अल्मीन नाणं दिलं. येडं स्वप्न्या पण ते टाकून मशिनमधून तिकीट यायची वाट बघत बसलं. रुपया टाकल्याशिवाय ते तिकिट कसलं येतय बाहेर! मशिन सुद्धा आतल्या-आत पाप बिचाऱ्या स्वप्न्याची मजा बघत असणार. स्वप्न्या मात्रं रडकुंडीला आलं. सरांकडं जाउन त्यानी तक्रार सांगितली.

सर आले, त्यांनी मशिनच्या डोळ्यात डोळे घातले, झब्ब्याच्या बाह्या वरती सरकवल्या, दाढीवरुन हलका हात फिरवला आणि एका पाठोपाठ एक सल्लग तीन गुच्च्या ठेऊन दिल्या. मशिनराव गारच झाले असणार, कारण त्यांनी दोन-तीन उचक्या देउन एक-एक रुपयाची सात नाणी दणादण बाहेर टाकली! आम्ही चाटच पडलो. नंतर बाहेर भजीच्या प्लेटांवर ताव मारताना सरांनी सुरु केलं... 'अरे.. हे तर काहीच नाही... आम्ही जेंव्हा बाबरी मशिदीवर गेलो होतो ना, तेंव्हा...... यंव अन त्यंव...' आमचं लक्षच नाही. मनात वेगळीच गाडी सुरु होती. पोरं पन कुजबुजायला लागली असणार, कारण मध्येच ऐकू आलं... "हाँ.. बडबड नाही करायची!"

झोप

आमची झोप म्हणजे फार महाभयंकर. अतिमहाभयंकर म्हणा ना. लहानपणी तर अस्सं झोपयचो की लोक खुळे व्हायचे. बावीस-बावीस तास झोप ती. या लहानश्या बाळाला बघायला आलेले लोक चाटच पडणार. आमच्या आईसाहेबांना अश्या वेळी काय बोलावं ते समजतच नसणार. आमचे डोळे कायम मिटलेलेच. उघडायचं नावच नाही.

एक, दोन, तीन वर्षं झाली तरी आमची झोप कमी व्हायचं नावच नाही. शाळेत घालायची वेळ जेव्हा आली तेव्हा आमच्या आईसहेबांच्या मनाची काय परिस्थिती झाली असणार याचा विचार केला की आजसुद्धा गुदगुल्या होतात. शनिवारी शाळा कशी दिसते हे आम्ही कधी बघितलंच नाही. आणि आमच्या आई-बाबानी आम्हाला कधी काही बोललंसुद्धा नाही. मजा असायची पहिली काही वर्षं! त्या धन्यं शाळेमधले शिक्षक देखिल धन्यंच. समजून घ्यायचे आम्हाला.

त्या सुट्टीच्या दोन दिवशी, म्हणजे शनिवार आणि रविवारी, रात्रीच्या १२-१३ तास झोपेनंतर आम्ही मस्तं नाष्टा करायचो, आणि थंड गार फरशीवर एक गाल टेकवून मस्तं ताणून द्यायचो! मग चार-पाच तास तरी काही उठायचं नाव नाही! आईसाहेब महाराजांच्या आज्ञेला ऐकून आम्ही कधी उठल्याचं आठवत नाही. दुपारचं जेवण विसरुनच जायचं. मग शाळेत शहाण्या बाळासारखं जाउन आलेलं कोणीतरी दिव्यं कार्टं खेळायला बोलावण्यासाठी म्हणून यायचं, आणि आम्ही बड्या मुश्किलिनी उठायचो. गावभर बोंबलत फिरुन आलं, की चार घास खायचे, आणि परत ताणून द्यायची, ते आणि १२-१३ तास झोपण्यासाठी!

पाचवी नंतर तर शाळेला जायचच बंद झालं. त्यामुळे "गृहपाठ" वगैरे ससेमिरे आमच्या मागं कधी लागलेच नाहीत. आमच्या मित्र-मंडळींना त्यांनी फार सतावलं असणार.. ती पोरं कायम मेटाकुटीला येणार. पण आमचं साधं गुपित त्यांना कधी कळालं नाही. कदाचित त्यांना ते चांगलच कळालं असेल, पण त्यांच्या पालकांना मात्रं ते समजुन घ्यायचं नसणार. बिचारे ते - त्यांना आमचे डोळे कधी उघडे दिसले नाहीत ना!

आमच्या इंजिनीअरिंगच्या दिवसांमध्ये तर कहरच झाला. कधी-कधी "उठ" म्हणणाऱ्या आमच्या आईसाहेब तिकडे न्हवत्या. मग आमची शिंग इतकी मोठी झाली, कि तिकडे कुंभकर्णाच्या स्वप्नांमध्ये सुद्धा त्याला ती टोचायला लागली असणार. झोपेतले वेगळे विचार आणि बाहेर घडणाऱ्या गोष्टींचा आम्हाला काही ताळमेळ लागेना. कधी कुणाला काय बोललो, ते खरच कि स्वप्नात ते कळायचं नाही. कसं-बसं सांभाळून घ्यायचो आम्ही. आमच्या शब्दांत सांगयचं झालं तर 'लई बोंबाबोंब' व्हायची तेंव्हा.

आणि आता चाकरी करताना कळतं कि ते दिवस कसे विलक्षण होते ते. आता फार मुश्किलिनं आम्हाला ९-१० तास झोप मिळते. कधी कधीच आम्ही कॉम्प्युटरच्या समोर डोळे हळूच मिटुन घेउन ते सोनेरी दिवस आठवतो, आणि ९-१० तासांमध्ये १५ मिनिटांची केविलवाणी भर घालतो. मध्ये एकदा सुट्टी टाकून घरी गेलो होतो तेंव्ह्या आईसाहेब आमच्या बरोबर चुकुन एक मोठ्ठी पैज हारल्या. मी म्हणालो - 'पुढ्चे सहा दिवस "ऊठ" हा शब्दं उच्चारायचा नाही'!

आईसाहेबांनी आमच्यासमोर कदाचित हात टेकले असावेत, पण ते बघायला आम्ही जागे असलो तर ना!

देसीपंडित वर मराठी!

प्रिय वाचक,

देसीपंडित या भारतिय ब्लॉग-विश्वामधल्या सर्वाधिक वाचल्या जाणाऱ्या ब्लॉगवर आता आपल्याला दिसतील मराठी दुवे!

http://desipundit.com/category/marathi वर डोळा ठेवायला विसरु नका!

जाता जाता एक विनंती - तुम्ही वाचलेल्या उत्तम लेखांना कृपया माझ्यापर्यंत पोहचवत चला. एक लहानशी e-mail ojas[at]desipundit[dot]com वर, आणि तो लेख देसीपंडितच्या माध्यमातून लाखो वाचकांपर्यंत गेलाच!

जय मराठी!

ओजस

मैत्री

आज संध्याकाळी सहज फिरायला बाहेर पडलो. Office मध्ये थोडं काम सुद्धा होतं, ते उरकून टाकावं म्हंटलं. आमची colony म्हणजे फार छान. मस्तं झाडं, बागा, हिरवळ. मुलं कायम बागेत खेळणार.

आमच्या घराच्या समोर रहाणाऱ्या दोन चिटुकल्या. वय वर्षे तीन आणि चार. सतत दंगा सुरु. त्यांना माझ्यामध्ये काय दिसतं ते मला कधी समजलं नाही (आणि समजणार देखिल नाही!), पण त्या मला कायम "कबुतर" म्हणूनच हाक मारणार. आम्ही साधे लोक ना. आमची त्या खूप चेष्टा करणार. पण आमचा त्यांच्यावर खूप जीव. मस्तं दिवस जाणार आमचा - त्यांना फक्तं बघुनच. पण पोरी असल्या भारी, कि कधी आमच्या जवळ येणार नाहीत. आम्हाला बघून कबुतर कबुतर म्हणून पळून जाणार. कधी कधी तर 'कौवा' म्हणणार आम्हाला. अतिशय गोड मुली त्या :)

पण आज आम्हाला बघुन त्या पळुन गेल्या नाहीत. अहो आश्चर्यम! उलट त्या जवळ आल्या, हात पुढं करुन म्हणाल्या, "कबुतर जी, Happy friendship day!!" सगळं जग एक-दोन सेकंद स्तब्धं झालं आमच्या पुढं. काय बोलावं काही समजेना. श्वास रोखल्यासारखं व्ह्यायला लागलं. मग आम्ही धीर केला आणि कसंबसं म्हणालो "Happy friendship day Navya and you cute little girl (त्या छकुलीचं नाव देखिल आम्ही विसरलो!). हमे एक बात बताओ - ये friendship day क्या है?" तर आम्हाला काही समजायच्या आतच त्या आमचा हात सोडुन पळाल्या... "कबुतर जी को friendship day नही पता, कबुतर जी को friendship day नही पता" असं ओरडत!

आम्ही हाताकडे बघतच बसलो. त्यावर एक छानशी नक्षी उठली होती - "मैत्री"ची!

वाचाल तर वाचाल !

ट्युलिप हे नाव ऐकलं कि मनात काय बरं येतं? तर फुल. एक सुंदर फुल. आमचे आंग्ल नातेवाईक या फुलाच्या नानाविध गोष्टी आम्हाला सांगणार, फोटो दाखवणार आणि आम्ही ते विलक्षण फोटो पाहून परदेशाच्या रंगी-बेरंगी गोष्टी मनात रंगवणार. रंगीतच. बेरंगी नव्हे. असो.

पण आत्ता या क्षणी जर कोणी आमच्यासमोर त्या फुलाचं नाव घेतलं, तर आम्हाला धडकीच भरणार. का? कारण ट्युलिप नामक एका blogger कडून आमच्याकडे एक महा-भयंकर 'tag' सोपवण्यात आला आहे. आता आमच्यासारख्या शूर सरदाराला महा-भयंकर वाटणारी काही गोष्टं असेल का? होय. कारण या tag मध्ये लिहायचं आहे आमच्या आणखी काही खास मित्रांबद्दल. नाही. या वेळेला पक्षी नाहीत. हे मित्रं म्हणजे "पुस्तंकं". आमचे लहानपणापासुनचे खास दोस्तं. मग आता खास दोस्तांबद्दल लिहायचं तर त्यात अवघड ते काय? पण अवघड गोष्टं अशी, कि हे खास मित्रं इतके जास्तं आहेत कि कुणा-कुणाबद्दल आणि किती-किती लिहायचं? यक्षंप्रश्नच हो.

त्यामुळे मित्रंहो, ट्युलिप या एका मित्राची मर्जी राखण्यासाठी काही खास मित्रांना मला 'नाराज' करावं लागणार आहे. खास दोस्तांची माफी मागायची नसते हे मला माहित आहे. मग होउन जाउन्दे तर....

१) सध्या वाचनात असलेले / शेवटचे वाचलेले / विकत घेतलेले पुस्तक

सध्या तरी एक देखिल मराठी पुस्तक वाचनात नाही, पण आम्हाला त्याच्याबद्दल काही वाईट वाटत नाही. आता का ते विचारा.... त्याचं कारण असं, कि सध्या बरिच english पुस्तकं वाचनात आहेत. गुडगाव सारख्या जागेत मराठी पुस्तकं मिळायची म्हणजे महाकठीण काम. पण आतली गोष्टं अशी आहे, की आम्ही मराठी पुस्तकं घरी गेल्यानंतरच वाचतो. जसं काही खास मित्रांना घरी गेल्यावरच भेटणं होतं, तसं! त्यातली मजा वेगळीच आहे, ना? इतक्या खास दोस्तांना असल्या जागेत आणायला आमचं मन तयारच होत नाही हो! असा त्यांचा (आणि माझा) तोरा!!

तसं सांगायचंच झालं तर शेवटचं पुस्तक काल विकत घेतलं - रबिन्द्रनाथांच्या निवडक कथा ( in English)

२) शेवटचे वाचलेले पुस्तक

छंदांविषयी थोडेसे - अनिल अवचट

आनिल अवचट म्हणजे एक विलक्षण वल्ली! सर्वग़ुण संपन्न, प्रभावी, तेजस्वी असं व्यक्तिमत्वं. आम्ही म्हणजे त्यांचे निस्सिम भक्तं! त्याची नियमित पुजाच करणार म्हणा ना! छंदांविषयी थोडेसे मात्रं जरा off-beat पुस्तक. एका शौकिन माणसाला दुसरा शौकिन माणुसच समजू शकतो हे आम्हाला कळून चुकलं. हे पुस्तक वाचावं आणि "हरहुन्नरी" या शब्दाचा अर्थं पुन्हा समजुन घ्यावा! असं विलक्षण पुस्तक.

३) अतिशय आवडणारी / प्रभाव पाडणारी पाच पुस्तके

वनवास, शारदा संगित, पंखा, झुंबर...
बर बर... प्रकाश नारायण संतांना आपण बाजुला ठेवणं गरजेचं आहे! नाहीतर ८०% यादी तर त्यातंच भरेल!

मग ओंजळधारा, हिरवे-रावे, निळा-सावळा, रक्तचंदन, पारवा, काजळमाया, रमलखुणा, माणंसं - अरभाट आणि चिल्लर, अम्रुतफुले, मुग्धाची रंगीत गोष्टं, बखर बिम्मची या भल्या मोठ्या यादीला काय हो म्हणायचं! जी. ए. ना सुध्दा बाजुला ठेवायला लावणार तुम्ही मला.

म्हणजे द.मा. मिरासदार, मारुती चित्तमपल्ली, व्यंकटेश माडगुळकर, सई परांजपे, गौरी देशपांडे या लोकांचं सुध्दा नाव घ्यायचं नाही. पुलं ना तर विसरुनच जायचं! सगळे देवासमान!!

४) अद्याप वाचायची आहेत अशी पाच पुस्तके

आमच्याच भाषेत सांगयचं झालं तर आम्ही "भुरटे" वाचक! उगच कुठं चार पुस्तकं वाचली नाही वाचली कि कॉलर ताठ करुन शायनिंग मारणार! समुद्रात मोती किती, आणी त्यातला एक तुमच्याकडं असंला की तुम्ही काय जगावर राज्यं करायला निघालात! वा रे वा... भारी आहे बाबा!

पाच नाहीत, पन्नास आहेत... पाच हजार आहेत...
बर बर... alt-F4 दाबायच्या ऐवेजी पुढचा paragraph वाचा. कदाचित काहीतरी "घेन्यासरखं" मिळेल!

५) एका प्रिय पुस्तका विषयी थोडेसे -

आम्ही लहानपणी खुळं होणार ते एका मुलीसाठी! "तोत्तोचान" तिचं नाव. जपान मधल्या एका लहानशा गावात एका visionary माणसानी सुरु केलेल्या एका तितक्याच visionary शाळेत जाणारी, अवती-भोवतीच्या गोष्टींबद्दल कुतुहल असणारी एक चिमुरडी मुलगी. अगदी आमच्याच सारखी. आणि तिच्याबद्दल, तिच्या त्या ग्रेट शिक्षकाबद्दल आणि तिच्या पालक-मित्र-मैत्रिणी-कुत्र्याबद्दल लिहिलेलं हे पुस्तक. मुळचं जपानी भाषेत, आमच्याकडे आलं मराठी मध्ये भाषांतर होउन.

अतिविलक्षण.

Original पुस्तकात अप्रतिम चित्रं. प्रेमात पडावं अशी ती गोष्टं. सध्या ते पुस्तक मिळत नाही, आणि मिळालंच तर त्या चित्रांशिवाय मिळतं. पण जर वाचलं नसेल, तर alt-F4 मारा, माझ्यासारख्या एका वेड्याच्या मनातले भरकटलेले विचार वाचण्यापेक्षा ते पुस्तक घेउन वाचा!

जाता जाता, अनुवादित पुस्तकांवरुन आठवलं... "देनिसच्या गोष्टी", "इवान", "रशियन परिकथा" आणि similar contemporary Russian पुस्तकं, जी मराठीत अनुवादित झाली आहेत, ती तर आमचे भयानक खास दोस्त हॉं. त्यांच्याशी जर तुमची ओळख नसेल तर अवघड आहे तुमचं. कधीतरी आठवण करा, त्यांच्याशी ओळख करुन देतो!

सम्या : खो!

ट्युलिप : tag बद्दल धन्यवाद :) आणि हो, आमच्या वाचनाला आणि लेखनाला जळमटं लागली असतील, पण मनाला नाहीत हो :D

Similar tag in English HERE.

वादळ

आज सकाळी ऑफिसला येताना Indian Robin (भारतिय दयाळ) चं दर्शन झालं. पठ्ठ्या गवतात आंघोळ करत होता... मला त्याचा फार हेवा वाटला. गुडगावासारख्या महाभयंकर गरम प्रदेशात सक्काळी सक्काळी देखिल उकाडा म्हणजे विचारु नका. त्यातंच आठवड्याचा हा मधला दिवस. त्यामुळं भर सकाळीच office मध्ये घालवायच्या असलेल्या दहा तासांच्या विचारानी डोस्कं उठून ठणा-ठण घंटा-बिंटांची बडवा-बडवी आत सुरु झालेली. आणि हा छोटू मात्रं निव्वान्तपणे स्नानाची मजा लुटत होता. एक मिनिट वाटलं कि एक दगड टाकून उडवुन लावावं त्याला. पण सद्सदविवेकबुद्धी नामक कळ डोक्यात वाजायला लागली. आता कळ आहे म्हणजे थांबणं तर भागंच. थांबलो.

आता थांबलोच आहे तर बघुया म्हंटलं काय करताहेत टिक्कोजीराव.. तर त्यानी जरा माझ्याकडं बघितल्या-नं-बघितल्यासारखं केलं आणि गेले की हो उडून! पण आमचा ego त्याला ऐकतोय होय! आम्ही सुद्धा बसलो ठाण मांडून तिथं. आणि मग एक एक गोष्टी लागल्या मनात यायला.

तर हा दयाळ म्हणजे आमच्या खास दोस्तांपैकी एक असलेला. तसं बघायला गेलं तर सगळेच पक्षी म्हणजे आमचे लहानपणापासूनचे जिवलग दोस्त. ते चड्डी घालत नाहीत ही गोष्टं वेगळी! ...आणि नाहीतर परक्याला बघुन आमच्यासारखं कोणी थांबेल का? आणि परक्याबद्दल असलं कोणी बोलेल का? म्हणजे दोस्तंच ना आपला तो. लगेच कळी खुलली आमची.. ते पक्षीनिरिक्षणाचे दिवस आठवले. भारलेले दिवस. सायकली काढून, दहा दहा किलोमिटर दामटून Pheasant Tailed Jacana आणि Ashy Wren Warblers च्या अंड्यांमधून पिल्लं बाहेर येण्याची दहा दहा दिवस - दहा दहा तास रोज वाट बघण्याचे दिवस. परवडत नसताना nikkon च्या binoculars साठी अवाजवी हट्टं करायचे दिवस. Flamingos साठी केलेल्या मायणीच्या सहलींचे दिवस. टिटव्यांची घरटी शोधताना दोन दोन टिटव्यांकडून खालेल्या माराचे दिवस. गरुडासारख्या अवाढव्य पक्ष्याशी देखिल खास दोस्ती केल्याचे दिवस. त्याच्या इवल्याश्या पिल्लांना कच्या मटणाचा एक एक घास भरवल्याचे दिवस, आणि त्या मटणाच्या मागे "बामण" दोस्तांना बाटवल्याचे दिवस. पावसाळी सहलींच्या वेळी camera आणि binoculars डोक्यावर घेउन पुरच्या पाण्यात ओढे पार केल्याचे दिवस. सालीम अलींची भक्ती-भावानी पूजा केल्याचे दिवस. त्यांच्या अद्भुत गोष्टी खुळं होउन ऐकल्याचे दिवस. The book of Indian Birds (किंमत केवळ तिनशे रुपये!) साठी मामा-आजोबांच्या मागे वेड्यासारखे लागल्याचे दिवस. कुठल्यातरी एका सहलीच्या वेळी एस.टी मध्ये कुण्या एका पाच वर्षांनी मोठ्ठ्या मैत्रिणीनी म्हंटलेल्या "अजिब दास्ताँए है ये.." गाण्यासाठी तिच्या प्रेमात पडण्याचे दिवस. हरवलेल्या नोंदवह्यांसाठी रात्रं-रात्रं रडल्याचे दिवस.

असं काही-बाही आठवून मनात कालवा-कालव सुरु झालेली. सगळं जग उलटं सुलटं फिरायला लागलेलं. नोंदवह्यांसारखे हे मित्रं आणि या आठवणी सुद्धा हरवतील काय असं काहीतरी वाटायला लागलं. थोडं मोठं झाल्यावर bird-watching च्या बदललेल्या definitions आठवल्या. मित्रांनी केलेल्या चेष्टा आठवल्या. office मध्ये वाट पहाणाऱ्या colleagues आणि boss चे 'सॅड' चेहेरे आठवले. मग परत सगळं जग तसंच उलट्या दिशेत फिरलं, आणि एकदम वादळ शांत झाल्यासारखं झालं. ऑफिसला जायला पाहिजे हे लक्षात आलं. दयाळसाहेब तिथेच बसलेले होते. त्यांना म्हटलं "परत भेटू. मी fighter आहे".

त्यांनी फक्त हसून अंगाला एक मस्तं झटका दिला.

विमान विमान पैसा दे!

ही एक माझी लहानपणीची आठवण आहे... आम्ही सहा-सात वर्षाचे असू. आमच्या घराच्या परड्यात एक खर्र-खुर्रं मोठ्ठंच्या मोठ्ठं विमान पडलेलं होतं. ते तिथं बरिच वर्षं पडलेलं असावं, कारण जेंव्हापासून आम्हाला आठंवतय तेंव्हापासून ते तिथेच 'पडिक' होतं. मग माझा माज म्हणजे काय विचारुच नका!! आम्ही 'लई' तोरा दाखवणार आमच्या दोस्त लोकांमध्ये :) दोस्त मंडळी सुध्दा वाईट्ट चाट पडणार. 'आईला... ओज्याच्या घरात विमान आहे राव' सगळी खुळी होऊन होऊन विमानाच्याच गप्पा मारणार!

मी म्हणजे आधीच जरा विचित्र माणूस. मनात ईमले बांधणारा. हे असलं काहीतरी खाद्यं मिळालं म्हणजे तर काही विचारुच नका. आमचे बाबा म्हणजे तर एक विलक्षण माणूस. त्यामुळं हे त्यांचच काहितरी काम असणार अशी आमची पक्की समजूत झालेली. त्यामुळे तर त्यांच्या बाबतचा आदर द्विगुणित म्हणतात तो की काय झालेला. असं ते विमान. दुपारच्या चान्दण्यात देखिल जाऊन ते आम्ही बघणार. असले आम्ही येडपट.

अगदी परवा-परवा पर्यंत मला या गोष्टीची फार मजा वाटायची. गूढ प्रकार हो. अशी ती आठवण. काही दिवसापूर्वी जेंव्हा मी घरी गेलो होतो तेव्हा सहजच हा विषय निघाला माझ्याकडून. हे असलं सगळं परिकथे-टाइप वर्णन ऐकून आई आणि बाबा हसून खूळे झाले पाक. तर खरी गोष्टं अशी, की आमचे एक धन्यं शेजारी (सावंत त्यांचं नाव - आम्ही त्यांना "सावता माळी" म्हणून ओळखणार!) कधीतरी बाबा आदमच्या काळात निवडणूकीला उभे राहीलेले. त्यांचं चिन्हं होतं विमान!! तर या महाभाग माणसानी एक खऱ्या-खुऱ्या विमानाच्या आकाराची प्रतिकृती तयार केलेली म्हणे, आणि ती गाडीच्या वर लावून गाडी गावभर फिरवलेली!! आता बोला. असली सगळी मजा. मी सुद्धा तेव्हा हसून लोळलो वगैरे, पण आता जेंव्हा मी त्या गोष्टीचा विचार करतो तेंव्हा मला फार वाईट वाटतं. आईनी "आतली गोष्टं" सांगितल्यावर सगळा charmच निघून गेला राव. छे.

"विमान विमान पैसा दे" असं पोरं जे लहानपणी म्हणतात ते काय असतंय ते मात्रं चांगलंच कळालं :)

श्रीगणेशा

भाषेच्या संदर्भात बोलायच झालं तर मी चार वेगवेगळ्या विश्वांमध्ये वावरतो. एक माझी normal मराठी, एक माझी अस्सल कोल्हापूरी मराठी, एक normal english आणि एक special BITSian english!!

या दोन normal भाषा सोडल्या तर बाकीच्या दोन अतिशय "characteristic" भाषा आहेत. त्या "geographic indiactions" ची उत्तम उदाहरणे म्हणता येतील. त्या मला अतिषय प्रिय आहेत, म्हणून हा ब्लॉग मुख़्यतः अस्सल कोल्हापूरीत असणार आहे.

हाय काय अन नाय काय! नाद खूळा अन गणपती पूळा!! जाऊन्दे झाडून!!